Eitt serligt pláss í helviti fyri kvinnur, sum ikki hjálpa hvør aðrari

Eg havi við stuttum millumbili havt høvi at lurta eftir tveimum klókum konum. Onnur er donsk og eitur Hanne Vibeke Holst, og hin er svensk og eitur Liza Marklund.

Báðar hava orð á sær, at tær eru nakrar forferdiligar grussur. Hetta fáa kvinnur mangan at vita, tá tær hevda sín sjálvsagda rætt sum kvinnur.

Báðar tosaðu um ta løtuna, tá tær gjørdi upp við seg sjálvar, at nú var nóg mikið, nú skuldi leggjast á annan bógv (øh – myndamálið er sjálvandi frá sjólívinum). Hanne Vibeke Holst tosaði um, tá hon fekk ‘kællingesplinten i øjet’ og Liza Markland greiddi frá, tá hon kom til tað punktið í lívinum, at nú var nóg mikið!

Tær vóru báðar so áhugaverdar at lurta eftir, tær næstan brúsaðu av lívi. Og so hetta – at tær yvirhøvur ikki føldu nakra sum helst trongd til at orsaka, at tær vóru til. Ongin undirbrotligheit her, ongin krúpan, men harafturímóti hildu tær høvdinum høgt og hugdu beint í eyguni á tær.

Hanne Vibeke Holst hevur skrivað fleiri fagurbøkur um kvinnur og vald og hevur fingið misjavnan kritikk. Eg havi lisið tvær bøkur hjá henni: Min mosters migræne og Da jeg blev vred. Serliga seinna var sera áhugaverd.

Liza Marklund er kendur krimihøvundur og hevur mangan fingið pá pukkilin fyri tað. At hon ikki dugir at skriva, at hon ríðir á einari bylgju sum krimihøvundur, tí tað er politiskt korrekt, at kvinnur skriva krimi, men at tær yvirhøvur ikki duga handverkið. Orð, sum heldur ikki er ókend hjá okkum, tá ummælarar (menn væl at merkja) húðfletta føroyskar kvinnuligar rithøvundar.

Tað stuttliga við Lizu Marklund er, at she doesn´t give a shit – hon er so deiliga líkaglað við, hvat hesir ymsu siga um hana, og heldur bara fram at skriva og skriva…

Og eg meini so við: vit kunnu jú lesa ella lata vera… eller hur?

Men at tað finst eitt serligt stað í helviti fyri kvinnum, sum ikki hjálpa hvør aðrari, haldi eg vera so óreint at siga – tí kvinnur hjálpa hvør aðrari – í teimum allar flestu førunum.

Eg meini so við – um eg ikki velji t.d. Rósu Samuelsen ella Anniku Olsen, so er tað ikki tí, at tær eru kvinnur, men av heilt øðrum orsøkum. Eg hevði heldur ikki funnið uppá at valt Marjus Dam ella Jørgen Niclasen!

Men hetta við at kvinna er kvinnu verst, er tíverri vorðið næstan eitt slogan í Føroyum, tú fært tað slongt í heysin, hvørja ferð tú vágar tær at siga nakað um ójavna millum kyn. Ein funnin fressur hjá teimum, sum elska at siga: at formelt er onki sum forðar fyri líkarætti millum kvinnur og menn í Føroyum. BWADR!

So sjálvt um eg hati heitið á blogginnlegginum hjá mær, so má eg taka hattin av fyri hesum báðum frískligu madammunum, máttu vit átt fleiri av hesum slagnum!