What´s happening?

Seinasti dagur í Keypmannahavn, tíðliga av stað í morgin. Noyðist at fara frá húsum hálvgum fimm um morgunin, tí eg skal við náttkjólarutuni upp til Føroyar.

Var og hugdi at framsýningini What´s happening? á Statens Museum for Kunst, og tað angri eg á ongan hátt. Sera spennandi framsýning og stuttligt at minnast aftur á eins egnu ungdómsár, tá eitt tað fyrsta, ið gjørt var, tá man var niðurkomin at lesa, var at melda seg inn í Rødstrømperne, Albertslund afdeling.

Framsýningin vísir á broyting í listfatanini í 1965-1975: sum tað verður sagt í framsýningaravísini: hvat hendir, tá ið man setir avantgarde listina í 60´unum upp ímóti feministisku listini í 70´unum? Hvat hendir, tá ið hugt verður eftir listamonnum við feministiskum eygum, tá ið sjónarhornið verður forskotið í mun til tað søguliga faktiska valdið? Dylan sang: You don´t know what is happening, do you, Mr Jones? Og reyðsokkarnir svaraðu aftur nøkur ár seinni: Something is happening, but you don´t know what it is, do you, Mr Jones?

Framsýningin er býtt upp í A og B, fyrri partur er í høvuðsheitinum verk eftir listamenn: Poul Gernes, Per Kirkeby, Jørgen Leth (Det perfekte menneske) og aðrar, meðan annar partur í stóran mun vísir á ta ovurstóru skriðuna, sum fór á rull, tá ið tilvitaðar kvinnur byrjaðu at møva seg inn í listaskálarnar. Og boðskapurin er greiður, reyður, hóast tær nú nokta at gera drekkamunn til kollveltingina. Fokus verður sett á mannin, hjúnabandið, valdið, kroppin og harðskapin, men eisini á kollektivitetin og solidaritetin.

Ein framsýning, sum ikki pakkar boðskapin inn í gliturpappír, tú fært tað mitt millum eyguni:

Skulptur II, Kirsten Justesen, 1968

Uden titel, Rikke Diemer, 1976. Minti meg um Annu Ancher (sjálvandi!)

Kvindens ABC, Ursula Reuter Christiansen, 1971

WOUNDED KNEE, Tarzan efter optagelser, Jytte Rex, 1973. Ein av mínum yndisbókum í sjeytiárunum var: Begrav dit hjerte ved Wounded Knee. Hesin vinkulin var heilt øðrvísi!

Surface

Nú havi eg verið í Keypmannahavn nakrar vikur – í býnum, sum eg elski.

Eg eri so eydnusom at verða blivin omma enn eina ferð og sleppi at fylgja við teimum fyrstu døgunum hjá mínum ommusoni.

Tað njóti eg, tí skjótt skal eg av stað aftur til Føroyar, og so sleppi eg ikki at síggja hann aftur live, fyrr enn í oktober.

Men eg geri eisini annað. Eg royni at fáa so nógv sum møguligt við at mentanarligum tilfari, fyri tað mesta eri eg einsamøll, og tað er ikki so stuttligt, sum at vera saman við onkrum, sum tú kanst tosa við, ímeðan og aftaná at tú hevur verið til onkra framsýning ella konsert.

Mær var unt at sleppa at hoyra Tony Bennet og Lady Gaga í Tivoli, og tað var fantastiskt, Tony Bennet var ein stór fyrimynd fyri Amy Winehouse, fann eg útav, nú eg var og hugdi eftir dokumentarfilmi um hana í einum lítlum biografi í Helsinki. Ein dokumentar, eg kann viðmæla!

Men besta konsertupplivilsi var inni á Betty Nansens Teatrinum, meðan jazz-festival var her í býnum. teir báðir feðgarnir Anders og Benjamin Koppel spældu saman við øðrum góðum tónleikarum: Anders Koppel (hammondorgul), Benjamin Koppel (saxofon), Aske Jacoby (guitar), Eythor Gunnarsson (klaver), Peter Nilsson (trommur), Henrik Dam Thomsen (cello).

Hetta var framúr væl spælt og verður seint gloymt!

Eri júst afturkomin úr Øksnehallen, har fotografurin Søren Solkær hevur framsýning av street art, sum hann hevur ferðast runt og fotograferað í trý ár.

Broken Fingaz Crew (Ísrael) Berlin 2013 Á myndini stendur: Escape through the bottleneck, átti at verið ræðumynd hjá AA

Icy and Sot (Iran) Brooklyn 2014 Mær dámar væl, at alt konsentrerar seg um tað í erva

FAITH47 (Suðurafrika) Stavanger 2013 Hesa myndina hevur Søren Solkær tikið …

… og hesa havi eg tikið í vár 2015. Sigur ikki so lítið um, hví Søren Solkær hevur fotoframsýning og ikki eg

Slinkachu (Ongland) London 2014 Hugtakandi støddlutfall

Strøk (Noreg) Stavanger 2013 Mær dámar væl skuggarnar

Har vóru sjálvandi eitt ótal av øðrum myndum, hetta var bara eitt lítið kut úr øllum.

Í morgin fari eg til frisør, Street Cut eitur frisørsalongin, fyri nú at verða verandi í kontekstinum.

Riddarar í Keypmannahavn

Fyrradagin var heeeiiitt, í gjár var heeeiiitt, og í dag er aftur heeeiiitt. Hvat er tað ikki herligt at liva!

Havi verið inni á Christiansborg slotti og hugt at gobelinunum, sum drotningin fekk í gávu, tá ið hon fylti 50. Tað tók 10 ár at veva gobelinurnar, í Paris sjálvandi, eftir mynstri hjá Bjørn Nørgaard.

Tær vóru ólukksáliga flottar! Men enn eina ferð, má man turrisliga konstatera, at kvinnur onki pláss eiga í søguni. Jú, ein kvinna fekk serligt pláss millum teir hundraðtals menninar og tær kongaligu kvinnurnar sjálvsagt: Bodil Koch …

Hugsaði eitt sindur um hetta, nú Pia Kjærsgaard hevur fingið æruna at vera forkvinna fyri fólkatingið, men kanska er hon ikki verri enn ein Jógvan á Lakjuni. Í øllum førum líkast tey nógv í orð og tal.

Men harragud, sum tað er flott inni á Christiansborg, alt osar langan veg av stættarmuni, men tað taka vit við ein dag sum hendan við 30 hitastigum, tí tað er ein lætti at spæla kongalig og njóta svalan inni á slottinum. Ok, vit vóru í bláum plastskóm, neyvan ganga tey kongaligu í plastskóm inni á Amalienborg!

Útkomin keypa vit okkum ísakalda rabarbusaft og eina tvíflís afturvið komplimangum frá tveimum eldri harrum, sum siga, at vit mugu sleppa fram um teir at keypa, tí vit eru so nógv vakrari enn teir …

Tá vit hava notið breyðflísina afturvið rabarbusaftini, fara vit inn í Ríkisarkivið at hyggja at einari framsýning av skjølum frá hersetingini av Danmark. Hersetingin byrjar av álvara kl. 4.40, og kl 8.00 koma boð um, at Danmark hevur steðgað allari mótstøðu. Nakrir mans eru dripnir, turrisliga verður ført inn í bøkur, hvør maðurin er, nær hann er føddur, hvar hann er skotin, og nær hann er deyður. Lungnaskot, skot í høvdið, ryggin: hørð fakta henda heita summardagin í Keypmannahavn. Nakrir riddarar fóru í tí umfarinum!

Vit fara víðari oman móti kanalunum, har nógv ferðsla er á sjónum bæði av bussferjum, privatum spitbátum og kajakkrógvarum. Ein ungur maður kemur og setir seg hjá okkum framman fyri kaféina. Hann hevur fingið gott eyga á mína síðukonu, sum hann roynir at bedára, alt hann kann, við innbjóðingum til sumbadans, romantiska kanalrundferð og mangt annað, men hon bítur ikki á. Hann roynir eisini at sjarmera meg, tá hann hoyrir síðukonuna venda sær til mín og tosa við meg, mest fyri at fáa meg at bróta inn, so hon kann fáa eina góða umbering fyri at fara. So hann spyr, um hon er úti og gongur við mammu síni, og henda gamla her má trekkja upp á smílubandið, tí tað ljóðar fyri henni, sum hann heldur, at eg eri sloppin úr ellisheiminum eina løtu og nú verði luftað í hesum góða veðrinum. Men hann kennir ikki síðukonuna, so hon verður enn meira pissed off av hesari viðmerkingini, tá hann leggur afturat, at tað átti hann eisini at gjørt meira av: altso at lufta mammuna.

Neyðars riddari, hevði hann bara vitað …

Vit fara víðari og enda dagin á kaféini við Skuispælshúsið, saman við rosévíni og einum kaldligum loti úr kanalini.

Sum sagt: tað er herrligt at liva, og nú fara vit oman á Kapelvej at fáa okkum okkurt etandi og kanska eina kalda afturvið.