Operation Valentine

Var í Sjónleikarhúsinum hóskvøldið til royndarsýning av leikinum Operation Valentine.

Eg má siga sum er, at eg var hugtikin.

Die Ferösche Compagnie er ein serligur leikbólkur, sum skapar eksperimenterandi list, sum eisini er radikal.

So eg var avgjørt fyrireikað uppá, at hetta ikki fór at vera ein leikur, har eg skuldi planta reyvina niður at og so bara taka ímóti.

Áskoðarin er viðleikari

Áskoðararnir standa uppi alla tíðina, teir flyta seg á gólvinum, alt eftir hvussu leikararnir seta pallin upp, tí spælistað flytir seg alla tíðina. Vit fingu eisini høvi at taka aktivan lut í spælinum, men eg helt ikki, at tað kendist sum tvang, eg kundi lata vera, um eg vildi. Tað, sum eg helt vera mest hugtakandi við hesum at vera inni í leikinum var, at eg á tann hátt kendi meg mitt í hendingunum, eg stóð í Sørvágs túni, meðan flogførini flugu uppi yvir, eg hoyrdi skotini. Eg, sum eri uppvaksin við søgum frá krígnum, slapp nú at uppliva tað á kroppinum.

Grøna presendingin

So løgið tað ljóðar, er ein grøn presending høvuðsrekvisittur í leikinum. Hon er fjøll, sum ensku hermenninir síggja á fyrsta sinni, aldur, har skip ganga burtur, hon er flogfar, hon er baktjald, hon er alfa og omega. Eg helt tað vera ótrúligt, at tað ber til hjá leikarum at fáa so nógv lív í ein lut, sum í mínum huga bara er tengdur at hoygging ella onkrum tílíkum.

Kærleiki undir krígnum

Tað sigur seg sjálvt, at tá ið fleiri túsund menn koma til land við fáum íbúgvum, so verður onkur forelskaður, onkur ólukkuligur, onkur óður, onkur vónbrotin. Heitið á innrásini í Føroyum, Operation Valentine, hevur hetta tvíbýtta í sær: kríggj og kærleiki. Haldi eisini, at tað kemur fram í plakatini, sum er ljósareyð.

Kærleikin í leikinum varð lýstur á rørandi hátt við brævinum frá Rex, sum var skrivað á óhjálpnum føroyskum. Vit sluppu at síggja og hoyra Rex lesa upp úr brævinum fyri unnustuni, og hon stendur hinumegin og lurtar og kemur við forelskaðum ljóðum, tí tá tú ert forelskað, so leggur tú onki í, hvussu tað verður sagt, so har kann Føroysk Rættstaving fara heim at leggja seg. Meðan henda eitt sindur óhjálpna kerligheitserkleringin fór fram, var presendingin brúkt sum baktjald, við myndum av Humphrey Bogart og Ingrid Bergman úr filminum Casablanca; so væl gjørt, at tú næstan helt, at tað vóru Humphrey og Ingrid, ið tosaðu.

Politikkur undir krígnum

Leikurin er settur saman av ymsum genrum, tú ert vitni til álvara og gaman, akkurát sum tað stendur uppi yvir pallinum á Sjónleikarhúsinum. Tað radikala í leikinum, helt eg, var hetta um fólkaatkvøðuna, um at tá ið tað kemur til skarpskeringar, so eru vit nakrir ræðuligir vingluskøltar, og Kjartan Hansen fer eisini út úr salinum í øðini av, at bert tríggir mans møttu á fundi, har 41 áttu at verið møttir.

Ein sera súmbolsk sena, helt eg tað vera, tá ið føroyingur krámar uppi á lærinum á Hilberti amtmanni, sum heldur føroyingum like puppets on a string. Eg helt tað vera genialt, tað var provokerandi, men kortini so fekk tað meg at hugsa um, at vit føroyingar hava krámað uppi í donsku boppunum nú í skjótt túsund ár. So hví kundi hann ikki kráma uppi á Hilberti?

Í forhøllini er flott framsýning, sum Krígssavnið hevur staðið fyri, har fáa fólk bjóðað te og biskvitt, og kunnu á tann hátt koma í rætta stemningin.

Leikurin viðger hersetingina við listarligum frælsi, og um hetta kann vekja áhuga millum okkara ungu fyri hetta so týdningarmikla skeið í Føroya søgu, so er slagið vunnið!

Kópakonan – part two

Seinasta leygardag vóru vit nøkur, ið settu okkum í bil og koyrdu norður til Klaksvíkar. Endamálið var Mikladalur á Kalsoynni, har vit skuldu síggja hesa nógv umrøddu kópakonu.

Eg var sera spent, tí nú hevði eg spilt hesa konuna so út, at eg hopaði at ongin kendi meg aftur frá sjónvarpinum, tí so var deyðin í durinum.

Summarfestivalur var í Klaksvík, so vit væntaðu at nógv fólk fóru at standa í bíðiraðnum til Syðradals, men so var ikki, haldi, har vóru bara einir 9 bilar, tá til stykkis kom. Helst lógu festivalgestirnir enn og svóvu eftir væl eydnaða kvøldið fyri.

Sam er tann sami sum altíð, havi mangan siglt í hesum skipi á sundinum millum Oyragjógv og Vestmanna, og hann er enn akkurát líka deprimerandi. Einasta broyting vóru tvær tyggigummiautomatir, sum hingu niðri í salongini. Spyr meg ikki hví, tey tyggja kanska illa í Kalsoynni …

Ert tú komin í oynna, so fert tú sjálvandi til allar bygdir: Syðradals, Húsar, Mikladals og Trøllanes.

Sera vakrar bygdir og ótrúliga reinar og væl hildnar. Vit gjørdu tann feil ikki at hava okkurt við okkum at eta og drekka, tí avhaldshúsið í Mikladali læt ikki upp fyrr enn kl. 13, og kioskin á Trøllanesi var mannleys, av tí at øll vóru á summarfestivali.

So tá ið vit endiliga sluppu inn í avhaldshúsið, kastaðu vit okkum út yvir kaffikannur, vaflur og kleynur, og denn vælsignaði kaffimunnur! Har hevði stutt síðan verið ein mentanardagur, so á vegginum hingu málningar hjá Martini Joensen, sum hevði verið har norðuri og sungið fyri teimum. Fínir málningar – mær dámar sera væl strikurnar og litirnar hjá Martini.

So ørg var eg, tá eg sá kópakonuna

Men sjálvandi var tað mest av øllum kópakonan, sum dró, og vøkur er hon, ongin ivi um tað! Og helst hevði hon ikki riggað, um hon vendi mikladalsfólki reyv, men boðskapurin er framvegis skeivur eftir mínum tykki, so tað standi eg við. Ongin í Mikladali kendi meg aftur (you wish), í øllum førum var eg ikki fyri nakrari morðroynd.

Men skamm fái meg at lasta kalsoyingum fyri at fáa økt ferðafólkatal í oynna! Har er vakurt og lætt at koma runt, ein sjáldsom smiðja í Trøllanesi er eitt must eisini, men sjálvandi, har má gerast meira fyri at bjóða ferðafólki okkurt at keypa. Helst verður tað skjótt, tí visitkalsoy er sett á stovn, so har fer at verða lív í toynum at døma eftir økta ferðafólkatalinum, sum Strandferðslan boðar frá.

Eitt, sum slær meg á slíkari ferð, eru allir tunlarnir, men who am I at gronast um tað, eg meini so við, eg hevði neyvan farið upp um fjøll fyri at sloppið úr bygdini, og so eru tvær kirkjur har, tvs. har eru í miðal fjøruti fólk í hvørjari kirkju sunnudagar, um eg ikki taki feil av fólkatalinum. ikki so galið, um so er, kanska færri fólk ganga í kirkju í størri bygdum, hvør veit, eg eri ikki sjálv fastur gestur har. Tveir skúlar eru eisini í oynni, men um børn ganga har, veit eg sannheit at siga ikki.

Tá vit komu yvir um aftur, varð farið beina leið til Elisabeth á Viðareiði, sum bíðaði eftir okkum við stoktum lomviga. Og síðan varð farið til hús í oysandi regni, neyðars summarfestivalgestir, hugsaði eg við mær, tá eg rundaði tann kynsleysa húkin í Klaksvík.