Løtt sum lotið

Júst liðug at ritstjórna tvey stór handrit, sum nú eru farin í prent. Ikki bara stór stór, men stór at lesa.

Hoyrdi Leonard í morgun á veg til Havnar í bilinum, Leonard er ein djúpthugsandi trubadurur, hvørs sangir eru sum bøkur. Hetta er poesi ílatin tónar, filosofi at hava í lummanum.

Sært tú tjaldur við lið, tá skal lukkan fylgja við, hugsaði eg í morgun, tá eg koyrdi framvið tjøldrum við vegin oman í Vatnsoyrar, og kortini fær Leonard meg altíð í eitt melankolskt hýri, men er tað ringt? Nei, slett ikki.

Kanska kom melankoliin ikki bara av bókunum, sum nú fara í prent, men eisini av øllum teimum hendingum, sum skulu fara fram í komandi døgum: ommudóttirin, sum skjótt fær húgvuna á høvdið, beiggin, sum hevur funnið sína unnustu og nú skal giftast.

And you’re weak and you’re harmless
and you’re sleeping in your harness
and the wind going wild
in the trees,
and it ain’t exactly prison
but you’ll never be forgiven
for whatever you’ve done
with the keys.

O baby I waited …

It’s dark now and it’s snowing
O my love I must be going,
The river has started to freeze.
And I’m sick of pretending
I’m broken from bending
I’ve lived too long on my knees.

 

Kanska kemur melankoliin av, at tvær døtur eru í ferð við at gera seg lidnar við lesnaðin, kanska av henni, sum er so forelskað, at hon næstan ikki fær verið til?

Kanska av honum, sum nú er komin í tann aldur, at hann fer á pensjón. Kanska av henni, sum kemur aftur higar at giftast við sínum Alex. Og henni í Onglandi, sum fær sín Daniel. Og so hugsi eg við mær, at sum vit eru heppin, at vit øll, um vit vilja, kunnu sleppa at giftast við tí, vit elska.

Kanska kom hon av myndini, eg fekk í morgun, av minsta ommusoninum, sum eg síggi alt ov sjáldan. Okkara Emil!

So I knelt there at the delta,
at the alpha and the omega,
I knelt there like one who believes.
And the blessings come from heaven
and for something like a second
I’m cured and my heart
is at ease

 

Eitt orð er eitt orð …

Minnast tit hangarina? Hon sum stóð uppi á flogvøllinum? Tá eg var komin í tann aldurin, at eg fór heimanífrá og niðan á flogvøllin at spæla í hangarini, tá var hon longu rustað, øll sum hon var.

Men sum hon var stásilig, kortini. Sjálvt um klædningurin langt síðan var horvin, so var hon sum eitt operahús ella ein dómkirkja, himmalhøgt upp undir takið.

Allir teir dreymir, ið har vóru droymdir og spældir út í lívið.

Ein annar heimur, og uttanfyri lógu flott, tjúkk ljós niðurfeld í flogvøllin, sum onkrir barbarar, tí teir finnast alla staðni, eisini í Vágum, kláraðu at knúsa sundur.

Man hetta ikki vera fyrsta og einasta hangar staðsett í Føroyum? Og kortini stendur í Móðurmálsorðabókini, at hangarin er ein hangarur – harragud, so ósjarmerandi.

So mín bøn skal vera til tey, ið fáast við orð – broyt kynið til kvennkyn. Latið okkum taka orðini aftur.