Eg gangi oman gjøgnum Traðardal fram við Dalsá, og eg hugsi, at ljóðið av ánni broytist allan vegin oman. Hon er sum eitt tónleikaverk.
Eg liggi oman á einum hoylessi í einum lastbili á veg gjøgnum Sørvág, lukturin av turrum hoyggi er so sterkur og góður, at eg næstan fari í eina aðra dimensión.
Eg hyggi oman yvir tey sprøklut littu húsini á Christiania, har er so friðarligt, og ongin teirra fer nakrantíð at sleppa í eitt Bo Bedre-blað. Tað er so lívgevandi at hugsa sær.
Eg stingi nøsina niður móti nýfødda kroppinum á Róki og njóti angan av barninum, sum nú er komið at vitja okkum.
Eg gangi á sandinum og samli leiku at spæla við, og saman við mær er mín besta vinkona Elisabeth.
Eg hyggi fram fyri meg í heimi mínum og hugsi um øll tey, ið hava havt sítt lív her undan mær.
Eg vitji foreldur míni í kirkjugarðinum og hugsi um alt, sum var.
Eg hoyri likkulát uttan fyri kamarsvindeygað og gleðist um, at alt er, sum tað eigur at vera.
Eg stýri træskip á havinum mitt á nátt á veg til Hetlands og hugsi, at verðin er óendalig.
Eg drukni í tónleiki, sum streymar út úr hátalaranum og hugsi, at listin er ómissandi.
Oh, oh, it´s so beautiful to be alone
Got the sun and trees and silence
I´m in my Laurel Canyon home
Egið rúm 