Fjákutir dreymar

Eg var á einari konsert í gjárkvøldið, og hon var so góð, at eg haldi, at hon hevur uppiborið eitt lítið ummæli.

Haraftrat haldi eg so avgjørt, at tey, ið eru farin undir at skipa fyri konsertum í Gamla Skúla í Sørvági, eiga tøkk uppiborna. Hetta er uttan iva besta spælistað í Vágum, um enn lítið.

Vit bíðaðu nokkso leingi eftir tónleikarunum, eg var um at blíva eitt sindur pissed off, tí máti skal vera við fashionable late.

Men eg vildi sleppa at hoyra teir live, tí mær dámar ómetaliga væl Marius Ziska og hansara tónleikarar.

Og eg varð ikki vónsvikin. Konsertin var ikki long, ein tímas tíð, men hon var harafturímóti av bestu góðsku.

Eg beit fyrstu ferð ordiliga merki í Marius Ziska, tá fløgan Recreation kom út í 2013. Hetta var ein stílur, sum mær dámdi sera væl.

Í settlistanum í gjárkvøldið vóru fyrst og fremst løg úr teimum báðum Home (2015) og Portur (2018) spældir. Við sær á pallinum hevði hann Allan Tausen, sum spældi bass, trummur og annað mangt og Magnus Johannesen á piano. Vanliga eru fleiri í orkestrinum, men ikki í gjárkvøldið.

Gamli skúli er framúr góður til slíkar, eg hevði nær sagt, intimkonsertir. Akustikkurin er fantastiskur, ljóðið var sera gott, Alexander Gaard stóð við pultin, eg sá bara eina ferð, at Marius hugdi eitt sindur ørkymlaður yvir á Allan Tausen, og til seinastu framførsluna skifti hann gittarin út við eina annan, tí hann vildi ikki makka rætt. Í heila tikið var stemningurin avslappaður og góður, teir tyktust at stórtrívast har frammi, og fólk vóru væl við.

Um eg skal siga, hvussu eg upplivdi framførslurnar, so var tað onkursvegna tað mannliga aftursvarið til Dixie Chick ella The Chicks, sum tær kalla seg nú. Marius Ziska hevur eitt heilt serligt slag av ljóði, brúsandi og melodiskt, og eina serliga høga rødd. Tað, sum eg helt vera heilt fantastiskt við framførsluni í gjárkvøldið, var, at máltónin var so klárur, tað var sum at vera til eina syngjandi poesiframførslu. Eg hoyrdi hvørt einasta orð! Tekstirnir eru merktir av eitt sindur av melankoli, kærleika, sveimandi dreymum, og ljóðið er so ótrúliga rymtiskt og fangandi.

Vit eru mong, sum hava longst eftir, at Gamli Skúli kom til sín rætt, tað má hann sigast at verða komin nú. Marius Ziska lýsti tað við einari søgu: tá hann hevði verið her seinast fyri sjey árum síðan, vóru 10 fólk til konsertina, nú var fullsett.

Siti bert kvirrur og hyggi út

Fuglurin hoyrist

stákast nú

Bygdi sær reiður har eg og tú

sóu bilarnar koyra hvør sín veg

Alt er á ferð

í hesi verð.

Tá eg spakuliga gekk mær til hús aftaná konsertina, sá eg bjarta ljósið av flúgvaranum úr Keypmannahavn koma inn uppi yvir Mykinesi – ja, alt er á ferð í hesi verð …

 … og í dag er várjavndøgur – tað kann næstan ikki blíva betri.

Glatað

Tá ið eg hugsi um tað, sum fyriferst í verðini, rættari sagt Ukrainu, í løtuni, noyðist eg at lurta eftir tónleiki ella lesa bókmentir fyri ikki at blíva dálkað av hesum æviga tíðindastreyminum úr sjónvarpi og útvarpi, sum fær meg at enda bara at resignera.

Tá er tað so gott at lesa góð orð, sum fara beint inn í hjartað og tosa til mín um, hvussu út av lagi sinnisjúkt hetta er, at kríggjast.

This is the sound of the planes in the night

Coming out of the darkness

And into the light

Shining alarmingly

Curiously bright

Eg síggi fyri mær børnini, sum fjala seg fyri bumbunum, sum gráta og skelva av bangilsi, tí tey als ikki skilja, hvat hetta er, sum hendir, og eg husi um ommusonin, sum spyr meg: Omma, fer tað nú at verða verðinskríggj? Ein so ófatiliga álvarssamur spurningur, sum eg royni at svara, men kortini ikki klári at svara erliga. Men hvussu skal eg gera fyri at sissa mín lítla drong, sum merkir á sær, at okkurt er ravruskandi galið.

This is the sound of the murderous drums

The marching of footsteps

The twisting of thumbs

Over and over

Again here it comes

Hjarta bløðir, tá eg síggi fólkini á flogvøllinum í Vágum, sum tykjast púra vilst. Og eru tey ikki tað? Smágenturnar, sum kanska ímynda sær hetta sum eina útferð, sum skjótt fer at enda, tá tey sleppa heim aftur. Smágentan, sum situr undir liðini á mammuni og umsetir fyri hana og greiðir frá um bumbubrestirnar í Kharkiv, tá hon í grundini átti at gingið í skúla heima og als ikki brúkt tíðina uppá at óttast fyri framtíðini, men bara fyri, um hon fór at fáa ta nýggju blusuna, hon hevur sæð í einum handilsvindeyga.

We´re lost

We´re lost

We´re lost

Og glatað eru vit øll, sum ikki skilja, at kríggj er eitt fjandans uppfinnilsi og aldrin gevur nakra meining. Glatað eru tey, sum stetla eftir vegunum fyri at sleppa sær yvir um markið til Póllands, sum fara fram eftir rommum, tí ein russisk granat verður skotin beint har, tey ganga, og glatað kenna tey seg, tí tey ikki hava ánilsi fyri, um tey nakrantíð sleppa heim aftur.

Tell me the story

´bout when you were young

I want to hear it again

Leave in the part

Where the hero gets stung

I want to savour it

I want to play it again

Lurta vit eftir teirra søgum um teirra lív, ella eru vit bara upptikin av at fortelja, hvussu góð og hjálpsom vit eru? Hvussu nógv fólk hava vit higartil drivið úr londunum av vanvidskríggjum? Nær fær hetta ein enda? Tá ið hetjan hevur fingið mønustingin?

This is the sound of the baby´s first breath

The dying of footsteps

The touching of flesh

To hold in your memory

To keep by your chest

We´re lost

So lost

Lost

Eg hugsi um mín ommuson, sum kom til verðina í januar, og sum vit øll elska. Hvussu heppin er hann ikki, at hann livir í einum landi, har kríggj ikki er brostið á. Og eg síggi, at ongin munur er á teimum føroysku og ukrainsku mammunum, tá tær leggja barnið at bringuni og rura tað í svøvn og royna at verja tað ímóti alskyns órógv, tó at kringumstøðurnar eru so út av lagi ymiskar.

Latið okkum royna at hugsa frið, so vit at enda ikki øll glatast, tað vilja Annie Lennox og eg.