Fimbul

Fríggjamorgun: vakni væl svøvnt og hví? Jú, tí eg fekk tað geniala hugskot at leggja telefonina langt burtur frá høvdalagnum, so at eg ikki bara kundi langa armin út eftir henni, tá eg vaknaði á miðjari nátt. Hugskotið er hervið givið víðari.

Eg geri meg klára at fara til Sands at vitja míni deiligu ommubørn, og foreldur teirra sjálvandi, hóast tey koma í aðru røð …

Tað, eg havi bundið til børnini, verður lagt niður í taskuna saman við Tårernes Europa hjá Lykke Friis, sera aktuell, nú øll hava eina meining um Russland og Ukrainu, og eg kann ikki sjálv lata vera við at geva mína meining til kennar, sum løgið nokk fær tey, ið ganga inn fyri kríggi at halda meg vera í ørviti, og hini, sum halda við Russlandi, at geva mær rætt, sjálvt um eg als ikki taki undir við Russlandi og teirra ágangi á Ukrainu. Soleiðis er tað vorðið so trupult í hesum mega autoriteru døgum, at hava eina nuanceraða meining um nakað sum helst. Um tú ikki ert fyri, so ert tú ímóti, har er ongin millumvegur.

Frost er úti – gellifrost – fær meg at hugsa um frálíku skaldsøguna hjá Kjartani Fløgstad: Fimbul, sum er ein politisk skaldsøga, men so nógv annað enn tað, ein skaldsøga um eina tíð og eitt ættarlið, har utopiirnar verða avlagaðar, vónirnar doyggja ella verða falsaðar, sum tað stendur á baksíðuni. Tað kennist næstan sum fimbulstíð, ja, hendan dubbingin er sum tann langi veturin áðrenn ragnarok.

Ná, Marna, halt nú munn, vónin er hvassasta svørðið!

Eg steðgi á í Havn, havi góða tíð at koma út á Gomlurætt. Fari inn á Listasavnið at hyggja at serframsýningini Brot. Og eg eri glað fyri, at eg gjørdi tað. Ein so deiliga heit framsýning við kendum og minni kendum listafólkum. Eg fór í grundini serliga, tí at eg las, at Anný Djurhuus Øssursdóttir hevði eitt verk við. Fylgi henni á instagram og haldi, at hon er sera áhugaverd, original onkursvegna. Sjálvt listaverkið var ok – men ikki so ótrúliga spennandi, sum eg hevði vónað. Just a small garden ghost – Storing digital data, eitur tað og rannsakar frásøgu og sambandið millum forteljing og veruleika. Eg skilti ikki boðskapin í sambandi við relieffið.

Verkini hjá Kirstin Helgadóttur og Silju Strøm dámdi mær væl, eg elski teir femininu litirnar. Quiet Ordinary Things eitur verkið hjá Silju og verkið hjá Kirstin Helgadóttur hevur sama huglag yvir sær.

Eg var nokkso hugtikin av hasum latekstoynum hjá Jón Sonna, eg veit ikki ordiliga hví, kanska var tað okkurt við ljósinum, sum var so fjálgt í hesum køldu tíðum.

Men tað sum hugtók meg allarmest, nú huglagið kortini er eitt sindur dapurt, var verkið hjá Jóhan Martini Christiansen. Tað var okkurt undarliga dragandi við hesum verkinum. Tað riggaði fyri tað fyrsta stak væl í rúminum, har tað stóð. Tað tyktist at byrja við sum órudd, burturkast, men tá eg hevði staðið eina løtu og hugt, var tað faktiskt rættiliga sigandi. Tú ert eitt blomstir og um veturin sakni eg teg, eitur tað. Hví tað ikki kann vera eitt blomstur, veit eg ikki, men gott er: installatiónin fær meg at hugsa um tað forgeingiliga, um at lívið ikki er óendaligt, og tað er júst tað, sum stendur í kataloginum, at listamaðurin hevur ætlað. So eg var hart rakt, má sigast.Tað stuttliga er, at teksturin og myndin í kataloginum ikki samsvarar við tað, sum er framsýnt, blómurnar standa í mjólkarpakkum stendur, men tær standa faktiskt í sodavatnsfløskum og orkudrykkjum. Eg fái eitt prát við vinarlig starvsfólk og sigi, at tað tykist, sum hann hevur verið mitt í tilgongdini, tá teksturin er gjørdur, og tey eru samd. Í øllum førum gav hetta mær nógv at hugsa um.

Á veg út á Gomlurætt hitti eg gamlar vinir inni á Magn, og vit fáa okkum eitt gott prát um útviklingin í okkara familjum, hvør ger hvat, hvør hevur gjørt tað liðugt, og hvør hevur fingið børn og arbeiði og annað mangt.

Komin út á Gomlurætt liggur Hasfjord við bryggju. Eg skal við Teistanum og havi bílagt mær tíð, men á Hasfjord bjóðar ein galantur maður mær suður við og ger mína bílegging aktiva, so at eg ikki skal gjalda meira. Hetta kann man kalla góða tænastu, og so sleppi eg at royna eitt lítið skip, sum rullar, sum í gomlum døgum.

Tá eg komi til Sands, kemur Rán út í hurðina at taka ímóti, og lívið er ríkt og gott, tá omman sleppur at klemma og mussa sínar snorungar. “Hvar er dukkan,” vil Rán hava at vita, og eg má viðganga, at eg havi onga dukku við. Helst spyr hon, tí omman smeltaði av einari baby born dukku ein dagin og keypti henni eina og sat sum eitt býtt og bant og heklaði dukkuklæðir, sum ein ónytta. Men tað er fallið í góða jørð hjá Rán. Kanska hon kann blíva bankastjóri allíkavæl og spreingja glasloftið. Hvør veit?

So nú hevur omman spælt borðspøl og telefonspøl og sungið og fortalt søgur alt vikuskiftið og lisið Tårernes Europa lidna og er farin ríkari vestur aftur í gjár, áðrenn hendan stórkavan, sum nú er nógv lættari at bera.