Tá ið froskamamman fríaði Krumskum

Viðhvørt noyðist tú bara at boyggja teg og siga við teg sjálva, at hetta er bara ein fantastisk bók. Soleiðis havi eg tað við nógvum, um ikki øllum, barnabókunum hjá Jakob Martin Strid.

Havi lisið bókina fleiri ferðir fyri elsta ommusoninum, og eg blívi bara meira og meira bilsin av, hvussu nógv er lagt í hesa søguna.

Og so er hon bara um froskar – altso hallov!

Jakob Martin Strid dugir so ótrúliga væl at skriva søgur. Í hesari ger hann tað ótrúliga, at hann letur øll, sum ikki vanliga eiga heiður uppibornan, koma til heiðurs og æru. Lítla frosk, rúmdarveruna úr Krumskum, froskamammuna og froskapápan.

Froskahúskið eru mamman, pápin og teir tríggir froskabeiggjarnir: Stórifroskur, Miðlingafroskur og Lítli froskur.

Lítli froskur er eitt tekniskt geni og hevur funnið uppá at byggja eitt rúmdarfar. At so pápin av misgáum kemur til at leggja seg á eitt handtak og senda tey øll út í rúmdina, ger bara søguna enn meira spennandi.

Froskamamman tekur beinanvegin um endan fyri at fyribyrgja, at øll ikki ganga amokk umborð, eg meini so við, tey eru ávegis út í rúmdina! So hon fer at baka, tí tað var upprunaliga ætlanin, áðrenn pápin legði seg á handtakið.

Og so siga tey, at kvinnur eru hysteriskar!

Úti í rúmdini hitta tey eina rúmdargentu, sum greiðir teimum frá, at á hennara gongustjørnu liva tey øll undir trælaoki. Robottarnir hava tikið valdið og fáa tey at stríðast og strevast fyri teir.

Aftur her vísir froskamamman sína styrki, hon fær gjørt enda á størsta leiðararobottinum, tí eitt og hvørt strategiskt geni veit, at man eigur at fara eftir leiðaranum fyrst. Og við hvørjum? Við kaku, sjálvandi: tað, sum er so gott í friðartíð, kann vendast til tað øvuta í krígstíð.

Og takkað veri froskamammuna tveita allar rúmdarverurnar bókstaviliga leinkjurnar av sær og verða frælsar.

Og endiliga fær ein kvinna – í hesum førum ein froskakvinna – eina standmynd av sær sjálvari. Tað hevur hon sanniliga uppiborið og mangar aðrar við henni!

Og froskapápin, hann fær mínsann sín manndóm aftur! Eftir nærum at hava gjørt feigdina um seg við sum eitt býtt at leggja seg á handtakið, so situr hann við pípu og hugnar sær við øllum froskahúskinum, nú tey eru afturkomin til hús. Og hann verður ikki minni maður av at biðja froskamammuna seta seg niður og slappa av, so at hann og børnini kunnu fara undir at baka kakur og gera kakao, tí tað gera rættir menn í dag.

Froskafamiljan minnir ikki sørt um mumifamiljuna hjá Tove Jansson, og har er so mangt at tosa um við tann lítla fimm ára gamla, sum júst nú er á einum filosofiskum menningarstigi, har hann setir spurnartekin við alt millum lív og deyða: hví hetta og hví hatta …

Tað er so ótrúligt at sleppa at lesa fyri honum og síggja, at hann viðhvørt bara situr og starir fram fyri seg, søkkur líka sum inn í seg sjálvan, tekur síðan dik á seg og spyr og spyr og spyr.

Og sjálvandi fór Lítli froskur byggir rúmdarfar við honum umborð á Norrønu, nú hann fór at ferðast við mammu og pápa sínum.

 

Advertisements

Hunangssøtir demagogar

“Et udbrud af hylende, jamrende sorg stiger fra vores fælles hals op I øens røgfyldte luft. Lyden af ren og skær pinsel bryder frem fra hver og én af os, der har betalt en pris til krigens dæmoner. En lyd smedet i lungerne på mødre, hvis sønner er døde unavngivne på slagmarkerne, og fædre, hvis døtre er draget I kamp. En lyd, der skal få krigsmagerne til at skælve og flygte ligesom de ældgamle dæmoner med deres våben, deres landminer, deres honningsøde retorik, deres nationalisme, deres martyrer og hellige buddhistiske doktriner, alt deres pis og lort.”

(Nayomi Munaweera: De tusind spejles ø)

 

Á facebook í morgun hevur ein vágamaður deilt ein danskan blogg við einum heiti, sum sigur, at Vestureuropa verður stýrt av grátikonum. Grátikonurnar er m.a. uttanríkisstjórin í EU, Federica Mogherini, sum sker í sjóðheitan grát eftir at hava hoyrt um terrorálopini í Bruxelles, og Anglea Merkel, sum sigur, at hon er skelkað og kennir djúpa sorg av hendingunum.

Eg tori næstan ikki at siga, at eg lá í sjóðheitum gráti í morgun, tá eg las endan á hesi frálíku bókini, sum á meistarligan hátt roynir at lýsa borgarakríggið í Sri Lanka, sum vardi í sløk 25 ár, har hatrið fekk frítt spæl, og fólk fóru herjandi ígjøgnum gøturnar og vórðu lamløstað og dripin. Alt í rættvísisins navni, onkur var kúgaður, og onkur sat væl bjargaður og hugdi at.

Tað er nærum ein klisje at siga, at søgan endurtekur seg: Palestina, Irak, Afganistan, Turkaland, Belgia, Frankaríkið, Danmark, USA, Balkan, Ukraina, Sudan, tað blívur bara við og við … og onkur heldur eftir øllum at døma, at svarið er meira hatur, meira kríggj, meira morð, meira hetta og meira hatta.

Orsøkin til borgarakríggið í Sri lanka hevur sín uppruna í bretska kolonivaldinum, og orsøkin til at krígsharrar við sínum hunangssøta retorikki megna at fáa ungar dreingir og gentur av egnum vilja at fremja sjálvmorðsálop, liggur eisini í tí fakta, at vesturheimurin hevur skamfílað og traðkað á teirra sjálvkenslu bæði so og so. Og hvat svara vit føroyingar so á facebook? Vit sum hava alt okkara upp á tað turra og ikki hava ein einasta muslim sum granna? Jú vit mæla staðiliga til, í besta føri at blaka allar hesar helvitis muslimarnar út úr Danmark og Europa sum heild, og í versta føri at skjóta, lamløsta og fara herjandi gjøgnum gøturnar og ikki vera sovorðnar lortaktigar grátikonur.

 

Uha, uha, hevði eg verið italskur einabúgvi, so hevði eg heilt vist verið flagellantur, men tað eri eg ikki, so eg søki mær linna í mínum góða Espedal, sum eg týði og njóti og drekki í meg, og so taki eg ein steðg í týðingini og lesi um allar tær tilsíðis settu kvinnurnar í tónleikaverðini: She Bop, The Definitive History of Women in Rock, Pop and Soul eftir Lucy O´Brien, og so verði eg aftur fratør.

Og fyri at tað ikki skal vera lygn, so eri eg farin undir at lesa Kain eftir José Saramago, har var sanniliga grátur og tannagrísl eisini, so the story repeats itself

Menniskjað í Dvor

Í gjárkvøldið, tá eg kom til hús, var eg so fylt av kenslum.
Eg hevði verið á Reinsarínum og lurtað eftir: Poul, Urd, Eivør, Marjun, Kristinu, Duritu og Poulu.
Eg setti meg at hyggja at einari sending í sjónvarpinum um Drápið í Dvor, sum fór fram í august í 1995.
Mong vóru drápini á Balkan hesa tíðini, hesi í Dvor vóru av 9 fólkum við likamligum og sálarligum breki.
Ein donsk herdeild lá beint yvir av staðnum, har drápini fóru fram, og har varð einki gjørt at steðga teimum, tí sum herleiðarin segði: vit høvdu ikki mandat at blanda okkum uppí, og eg mátti fyrst og fremst hugsa um at verja mína deild.
Hetta var ein moralsk tvístøða, ið herleiðarin kom í, og í sendingini var hann aftur og aftur konfronteraður við spurninginum: hví løgdu tit ikki uppí, hví gjørdu tit einki, hví bjargaðu tit teimum ikki?
Autonomi, refleksjón og dirvi, men mest av øllum dirvi, sigur Marjun Syderbø Kjelnæs í yrkingini Túsund orð. Slá tað sum eitt krosstekin framman fyri bringuna …
Sjálvsavgerðarrættur, umhugsni og dirvi, alt hetta manglaði herleiðarin, tá hann valdi ikki at steðga blóðbaðnum í Dvor.
… dirvið, ið krevst, at bróta seg gjøgnum veggir, ið standa millum hjarta og andlitið vent móti øðrum; – soleiðis lýsir Poul yrkingasavnið hjá Marjuni á facebook, og eg hugsi við mær, at tað er júst hetta dirvið, sum vit mangla so ofta.
At síggja henda dokumentarin skar seg inn í hjartað, haldi eisini, at tað var tí, at tað stóð í so ómetaliga stórari kontrast til hetta lívgevandi kvøldið niðri á Reinsarínum, har allar hesar sprelllivandi kvinnurnar førdu seg fram og hugtóku við sínum fantastisku orðum, myndum, upplestri og tónleiki. Eg kendi meg næstan, sum eg eina løtu livdi í einum matriarkati, men kom brádliga brestandi niður aftur í veruleikan, tá eg sá og hoyrdi um hesar ræðuliga upplivingarnar í Dvor.
Tá ið Eivør sang Elskaði: Eg taki náttina aftur – Læsi nú upp – Velji kuldan og víddirnar – Undir, bíðar alt eftir mær, enn
Tá hugsaði eg við mær: hetta er sum ein emancipatorisk yvirlýsing. At velja frælsi og samstundis at tora at lata tað fara, sum man elskar, fyri at vera trúgv móti sær sjálvari. Og er tað ikki júst hetta, sum ger, at vit mangan heldur velja at lata blaðið vera óskrivað og opið?
Kópakonan og allar aðrar konur fingu uppreisn á Reinsarínum í gjárkvøldið. Burtur var myndin av hesum undarligu monnunum, sum fjala lyklar niðri í kistum, so at tú ikki skalt sleppa leys.

Løðing

Nú fekk eg jólaferiu og nógva tíð at lurta eftir musikki, lesa bøkur, hyggja at nrk (skíðir, sjálvandi) og eta góðan mat. Nú skulu battaríini løðast til næsta ár, tá farið verður undir at gera enn fleiri bøkur klárar til prent.

Áðrenn eg steig fótin út um songarstokkin í morgun, lá eg og lurtaði eftir musikki og inspirerað av Oddmari, sum legði fantastiska lagið: Killing the Blues hjá Robert Plant og Alison Krauss út á facebook í gjárkvøldið, so fór eg at lurta eftir meira blues í míni nýggju Iphone sjálvandi. Kom fram á fantastiska lagið hjá Bob Dylan: Blind Willie Mc Tell, sum skuldi havt verið á LP´ini Infidels, tað varð innspælt tá í 1983, ja púra eksakt 5. mai. Mark Knopfler spældi á 12 streingjaðan akustiskan guitar saman við Bob Dylan, sum sat aftan fyri klaverið. Men sum sagt, lagið kom ikki út, fyrr enn í 1991 á The Bootleg series 1-3. Lagið er ein viðurkenning og hávirðing av manninum av sama navni, sum sjálvandi hevur verið til: No one can sing the blues like blind Willie Mc. Tell.

Eg haldi sangurin ljóðar bara væl á uppsamlingini The Essential Bob Dylan, men eg fann eina upptøku á youtube, sum sigst vera tann originala:

Meðan eg bíði eftir skíðunum á nrk, havi eg tvey í at velja: Stoner ella Never Let Me Go hjá Ishiguro Kaziu, ella eg kan fara at baka eitt breyð til Turið, sum kemur úr Finnlandi at vitja okkum á jólum.

Á nei, nú byrjaði vetrarítróttin, eg eri farin …

The Flat Rabbit

Í Amerika er alt so stórt, øll tosa small talk, og øll kunnu blíva rík og forsetar.

Soleiðis hugsaði eg, tá eg í morgun kom til arbeiðis og sá, at ein bók hjá Bárði Oskarsson varð blivin ummæld í The (við trýst á di) New York Times!

Tað næsta, eg hugsaði, var Evangeliið eftir Matteus, 5 kapittul, 15 ørindi: Ikki heldur kveikja tey ljós og seta tað inn undir skeppumálið, men í ljósastakan; tá lýsir tað fyri øllum, ið inni eru í húsinum.

At seta sítt ljós undir skeppumál er myndamál, hvør skal siga: gevst at goyma teg og halda, tú onki ert verd!

Hvat var tað so, sum bæði gav mær ein feril av stórheitsvanviti og setti mær hesar bíbilsku grillir í høvdið? Jú, ein myndabók sum eitur Flata kaninin.

Og hvat handlar hon so um? Jú, eina kanin, sum liggur fløt sum ein pannukaka á vegnum, steindeyð, og um ein hund og eina rottu, sum finna hana har. Hvør hevur forrestin nakrantíð hoyrt um, at ein hundur og ein rotta eru makkarar? Nei, ha?

Hesi bæði, hundurin og rottan, gera tað, sum so mong ikki gera, tey fara ikki bara víðari og siga: oh well, hon um tað. Nei tey steðga á og grunda yvir, hvat tey skulu gera, tí sjálvt um tey ikki kenna hana sum so, so halda tey, tað vera syrgiligt, at hon bara skal liggja har.

Tað stutta av tí langa er, at tey fara aftur á staðið og pilka kaninina upp av vegnum, og tað verður gjørt við gefühl:

”Ansa eftir oyrunum, segði hundurin, meðan hann varisliga pilkaði tey fløtu beinini upp av vegnum.”

Og so fara tey undir operatión jarðarferð ella rættari luftferð, og tað verður gjørt í røttum praktiskum anda, einki snýs og tár og kreppuhjálp og talur: kaninin verður klistrað upp á ein dreka, og so á flog, og tað er ikki sum at siga tað: 42 ferðir mugu tey renna aftur og fram, áðrenn drekin fer uppfrá. Og so lovar Bárður hesari kensluni fram, sum vit mangan hava í okkum: hvussu man hetta vera? Hesin spurningurin, sum vit so mangan hoyra í útvarpi og sjónvarpi eftir onkra marksetandi hending: hvussu føldist tað?

Og sjálvandi sleppur rottan at royna at halda drekanum eisini:

”Hevur tú hug at royna?”

Og á myndini síggja vit hundin rætta rottuni snórin, tí slíkt upplivilsi mugu tey bæði vera felags um!

Tá eg lesi og hyggi at Fløtu kaninini, minnist eg afturá eina hending, tá sonurin hjá mær, Hanus, og vinmaðurin Meinhard høvdu funnið ein deyðan fugl uttan fyri húsini. Teir høvdu eisini jarðarferð; Hanus er bóndasonur, so hann stóð fyri grevstrinum, og sum so mangan fylgdi eg við í passaligari frástøðu og hoyrdi hann siga við vinmannin: ”Meinhard, pápi tín er prestur, so tú kanst halda taluna.” Tað var sanniliga eisini praktiskt!

Bókin kom út í 2011.

Hon er síðan útkomin í Danmark, Noregi, Týsklandi, Kanada og Kekkia. Og skjótt eisini í Íslandi og Svøríki.

Eg má siga, sum mín skilagóða dóttir Turið ofta sigur, tá hon verður noydd at hyggja at katastrofufilmum, hoyrir um eina komet, ið er á veg til jørðina ella sær ein dokumentar um veðurlagsbroytingar: “Eg verði konfronterað við mína egnu deyðiligheit”.

Kanska vit endiliga fara at viðurkenna, at vit duga til nakað innan bókmentir, at vit lova bara einum veti av stórlætisørskapi framat, kanska eitt pikkalítið ummæli í føroyskum miðlum hevði verið ein byrjan?

Besti dagur í lívinum

Við søtorðaðu tónunum frá The Devil hjá P. J. Harvey fór eg í morgun undir at lesa Den sande historie om Pinocchios næse hjá Leif GW Persson.

Bókina keypti eg í Gamla Bókhandli í gjár fyri eitt gávukort, sum eg fekk í føðingardagsgávu frá Krígssavninum, tá eg fylti 60.

Bókin varð vald við umhugsni. Sum onkrum kunnugt, eri eg púra burtur í krimibókmentum, men av tí at so nógv lort kemur út millum ár og dag av krimibókum, royni eg at leita væl í skvaldrinum og finni av og á ”en ros och en ring”, sum onkur syngjandi tók til fyri nógvum árum síðan.

Lívið er alt ov stutt at lesa vánaligar bókmentir, so tað royni eg ikki at gera.

Hetta er fyrstu ferð, eg lati ein bók upp hjá Leif GW Persson, sum verður sagdur at vera ein framúr høvundur. Hann hevur heimasíðu, hvat tá? Tað fyrsta tú sært, tá tú fert har inn, er, at tú kanst keypa eina Leif GW Persson dukku. Genialt, sigi eg bara, og hetta slær líka sum tónan ann.

Sjálvandi hevur Persson skrivað annað enn krimibøkur, hann skrivar eisini fyri menn: Stora machoboken, Grabbarnas stora presentbok og Grabbarnas kokbok. Er tað ikki bara deiligt?

Glað og væl nøgd fari eg undir at lesa:

Høvuðspersónurin í bókini er kriminalkommiserurin Evert Bäckström, ein guds gáva til kvinnurnar, heldur hann sjálvur, men sum starvsfelagarnir siga vera feitan og ólekkran.

Eg elski hann longu: plottið byrjar við, at hann verður vaktur og fær at vita, at sakførarin Thomas Eriksson er deyður, og hann verður frá sær sjálvum av gleði.

Eg fái neyvt at vita, hvussu kriminalkommiserurin er út frá, hvussu hann snákar sær henda góða morgun, hann fær gleðiboðini. Tað fyrsta, hann ger, er at lætta um trýstið, tað ger hann hvønn morgun og hvørt kvøld. Hann hevur eitt fast høgrahondstak um Supersalamiin, sum tikið verður til. Tá tað arbeiðið er av, fer hann at eta: tjúkkar flísar av donskum bacon, fýra speilegg, snerkt breyð við eykasaltaðum smøri og ríkiligt av jarðberjasúltutoyi, appilsindjús og eitt stórt krúss av sterkum kaffi við mjólk.

Eitt drápsmál skal loysast við fullum búki av mati og ikki við gularótum og havrakliti. Bäckström er vísur í, at tað er júst hetta, sum ger, at tað ofta gongst so illa hjá hansara skronglutu og fávitskutu starvsfelagum at loysa drápsmál.

Tá hann hevur vaskað, rakað sær og bustað tenn, letur hann seg í. Tað er veitsludagur, Thomas Eriksson er deyður. so hann fer í gulan løriftsklædning, bláa løriftsskjúrtu, svartar, hondseymaðar italienskar skógvar og eitt litríkt lummaturriklæði, sum hann stingur niður í bróstlaumman sum eina seinastu heilsan til drápsoffrið, um skøvningin hevur hann ur av hvítagulli. Hann nikkar viðurkennandi at sær sjálvum í speglinum og fær sær ein hóskandi skamt av maltwhisky og tvær hálstablettir omaná, áðrenn hann fer út til bilin, sum bíðar uttanfyri.

Bäckström koyrir sjálvandi ikki bilin sjálvur, og tær báðir starvsfelagarnir, sum eru við, eru sjálvandi tveir jubilidiotar, og kriminalkommiserurin undrast yvir, hvussu tað ber til, at hetta slagið av idiotum altíð enda í politinum.

Tá ið Bäckström kemur fram til húsini hjá tí dripna, noyðist hann at halda sær fyri ikki at fara dansandi upp trappurnar, har eru alt ov nógv fólk rundan um …

Nú eg endi kapitlið, hoyri eg Cream aftanfyri, teir syngja White Room, ”you said no strings could secure you at the station”

Er tað løgið at eg gleði meg til næsta part?

Tað, vit kunnu standa við

Tíðin er um at ganga undan hjá eini 41 ára gamlari konu, Satinah Binti Jumadi Ahmad, úr Indonesia, sum arbeiðir sum tænastufólk í Saudiarabia.

Hon hevur játtað seg seg seka í at hava dripið arbeiðsgevara sín í sjálvverju, tá ið arbeiðsgevarin var um at knúsa høvdið á henni inn í ein múr.

Familjan hjá arbeiðsgevaranum hevur kravt 7 milliónir riyal fyri at lata Satinah liva. Hava tey ikki fingið peningin innan 3. apríl, verður hon allarhelst hálshøgd.

Hetta las eg í dag, samstundis sum eg eri byrjað at lesa bókina Tað, vit kunnu standa við eftir Geir Lippestad.

Og eg má siga, at eg hevði viljað, at Satinah og allar aðrar Satinur høvdu Lippestad at verja seg, tí so hevði sæð øðrvísi út.

Geir Lippestad munnu flest vaksin fólk enn minnast navnið á. Tað var hann, sum játtaði at vera verji hjá Anders Behring Breivik, sum drap 77 fólk í Oslo og á oynni Utøya í 2011.

Hetta er ein sera persónlig frásøgn um eitt tíðarskeið í lívinum hjá einum sakførara, sum hevur játtað at verja ein mann, sum flest fólk hata, ikki bara í Norra, men um allan heim. Hann greiðir frá, hvussu tað eydnast og miseydnast honum at stýra millum skerini, tá hann verður yvirrendur av fjølmiðlum, og hóast alt var á gosi játtaði at verja ein mann, sum hann á ongan hátt tók undir við.

Bókin snýr seg á mangan hátt um ábyrgdina, vit hava av at liva í einum demokratiskum samafelag, um at øll eiga at hava rættartrygd. Hetta er nakað, sum vit sleingja um okkum sum flosklar, men sum fá okkara sleppa at prógva, tá ið reiðiliga stendur á, og tíbetur!

Ein av orsøkunum, til at Geir Lippestad er førur fyri at taka avgerðina um at verja Breivik, er baklandið, at familjan bakkar hann upp og eisini tað, at tey eiga eina deyðssjúka dóttur, sum ger, at hann og konan er von at koma út í støður, har truplar avgerðir skulu takast. Tað sum krevur, at tú vigar støðuna fyri og ímóti.

Tá eg hoyrdi um Lippestad, og at hann var verji hjá Breivik, kom eg at minnast aftur á, tá Nicolae Ceausescu og konan vórðu sett fyri ein sokallaðan fólkadómstól og síðan avrættað. Tey høvdu ongan at verja seg, og hóast stýrið, ið tey høvdu staðið fyri, var eitt rátt einaveldi, og tey helst høvdu mong lív á samvitskuni, so minnist eg, at eg hevði kuldaskjálvta av hesum. Tí hvar enda vit, um ongar reglur eru fyri rættartrygd?

Í Føroyum vóru somu røddir frammi, sum aðra staðni, at Breivik skuldi bara drepast beinanvegin uttan nakra rættargongd. Eg veit ikki, um Satinah sleppur undan at verða hálshøgd, men livi í vónini. Hin vónin er, at hon fær sømiliga viðferð og verju, men tann vónin er vónleys, eri eg bangin fyri.