Júst afturkomin av seminari í Århus um søvn og framsýningar á 21. øld.
Hvat er uppgávan hjá søvnum nú á døgum? Havi verið fyri Krígssavnið, forstås.
Seminarið fór fram í Den gamle by. Eitt ótrúliga spennandi úti- og innisavn, sum hevur gjørt niðursløg í fýra serstøk ár: 1864, 1889, 1927 og 1974.
Haraftrat hava tey serframsýningar, sum standa uppi eina tíð, m.a. varð greitt frá einari framsýning av einum bústaði hjá einum heimleysum í Århus, apropos, at høvuðsdenturin jú liggur á at sýna fram privat heim, verkstøð og handlar.
Ein serframsýning, sum stóð uppi beint nú, var ein íbúð hjá somalskari kvinnu við fimm børnum. Tað sló meg, hvussu samleiksleys henda íbúðin var; tað einasta, sum segði mær, at her búði kanska onkur annar enn ein dani, vóru gardinurnar og seingjarteppini. Alt hitt vóru teir vanligu bíligu ikeamøblarnir, har var ógvuliga, ógvuliga sterilt inni. Framsýningin er gjørd av somalskum kvinnum, og hon er eydnast væl, má eg siga, tí hon fær júst hetta fram, at hesi fólkini, sum av einihvørjari orsøk eru noydd at flyta úr sínum heimlandi, eru fangað í ongamannlandi, uttan røtur, uttan søgu, væl at merkja ongari søgu í nýggja heimlandinum, tí øll søgan liggur eftir heima við hús, í Eritrea, ella Turkalandi, ella Palestina.
Nú er toyggið at skapa sær eina framhaldandi søgu, eitt nýtt lív, har tú fært blandað tíni sermerki saman við teimum donsku.
Eitt av evnunum á seminarinum var tað serliga í norðurlendsku søvnunum, hvat ið er sermerkt fyri tað norðurlendska. Hvørja ferð, hetta evnið kemur upp at venda, hugsi eg við mær, at vit mugu skapa eitt nýtt norðurlenskt sermerki, har vit taka onnur fólkasløg uppí, so kanska tey fara at kenna seg umfevnd og ikki burturrikin.
Egið rúm 